Charakter jako cel wychowania cz. 11

Wiara jest naprawdę istotnym sensem życia; płynie z głębin duszy ludzkiej, jest dźwignią pracy pokoleń, upiększa życie, ubarwia jego szarzyznę, przytłumia bóle. Pierwiastek wiary tkwi w najdrobniejszym czynie ludzkim i prowadzi badaczy do odkryć. Wiara, którą żyją pokolenia, streszcza w sobie sprężyny historii, instynkty życia zbiorowego; bez niej niema epoki, niema typów ludzkich, niema rozmaitości w życiu. Wierzę, że jutro wzejdzie słońce, albo że kataklizm wewnętrzny lub zewnętrzny nie przerwie nici mojej świadomości, wierzę w tyle elementarnych, podstawowych rzeczy, bez których me mógłbym myśleć, choćbym był najzagorzalszym racjonalistą. Credo quia absurdum zawiera w sobie daleko więcej prawdy psychologicznej, niż to się wydaje, szczególnie tym, którzy, przyzwyczajeni do myślenia na wykarczowanych zagonach pracy naukowej łub codziennych spraw społecznych czy towarzyskich, zapominają, Że to nie jest cała rzeczywistość duszy ludzkiej. Fundament życia człowieka świadomego opiera się na pewnym systemie wierzeń. Wierzenia te są bliższe lub dalsze od bezpośrednich instynktów organicznych i w zależności od tego mamy przed sobą wyższy lub niższy typ rodzaju ludzkiego.