Charakter jako cel wychowania cz. 4

Życie nasze niema stylu, jest poprzerywaną, zygzakowatą drogą ludzi, przystosowujących się do chwilowych warunków, drogą bez stałości wewnętrznej i prawidłowości. Oto np. rzeczywistość bytu narodowego wskazuje dzisiaj mnóstwo obowiązków elementarnych, bo chodzi o przyszłość i nieprzerwaną nić polskiego żywota; a tu frazes się pleni, karierowiczostwo i handelek pracą i hasłami narodowymi, z kątów nawet zdrada wyłazi na widownię, pyszni się i hwalców znajduje. Gdzież .moc duszy, gdzie hart, budujący żarnie, gdzie charaktery? Ci, którzy zamiast planowej pracy narodowej propagują odruchy, co nie umieją budować przyszłości swego kraju, ojczyzny swej na niewzruszonej opoce wytrwałych codziennych wysiłków, którym stylu życia braknie oraz spójni wewnętrznej, nie mają tego, co charakterem zowiemy.

Ale gdzież przyczyna tego braku? W dobie obecnej bodaj większość ludzi, o których mowa, żyje z pracy w biurach, urzędach, wszelakich przedsiębiorstwach i fabrykach; miasta są nimi przepełnione, ale i na wsi stanowią oni procent znaczny.