Charakter jako cel wychowania cz. 17

Nie stoicyzm, lecz chrześcijaństwo, nie dumna pogarda do życia, lecz czynny w niem udział w imię miłości tego, co pożąda, cierpi i pada… Reforma społeczna, to reforma ustroju społecznego i reforma dusz, to konieczna równowaga pomiędzy jednym a drugim czynnikiem. Tego pragnęła francuska organizacja „sillonu”, to na sztandarze swym wypisuje tzw. żółty socjalizm. Idea wychowania pogłębia się w świadomości współczesnego człowieka kulturalnego, tak samo jak gospodarka naturalna zamieniła się w dzisiejsze formy uporządkowanego, zorganizowanego przemysłu. Człowiek nie tylko „pisze swoją historię”, on chce urabiać swoje życie i swoją duszę, on chce dać jej znamię wieczności niezależnie od przejściowej fali dziejowej i przetopić odruchowe pożądanie życia w najwyższym stopniu w ogień spokojnej jego miłości, on chce dać sobie radość bytu nie tylko w związku z dzisiejszym dniem a z życiem ludzkości w ogóle. On chce tworzyć mikrosmos, bliski Ojcu naszemu, świat wewnętrzny też pełen czarów i poezji, w którym sile na imię wysiłek, a materii – dobro moralno.