Charakter jako cel wychowania cz. 15

Taki stan rzeczy nie zwiększa sił wytwórczymi państwa, bo przede wszystkim, jak już pojmował tę sprawę Platon, w rządzeniu najlepsza jest ta metoda, która pozwala każdemu obywatelowi najłatwiejszą drogą spełniać swoje obowiązki względem państwa. Otrzymuje się w ton sposób pewien nadmiar energii twórczej, która pośrednio idzie znowu na korzyść państwa, a ludziom daje się większe prawdopodobieństwo osiągnięcia harmonii wewnętrznej i tego, co tutaj zowiemy jednolitością funkcyj życia.

Państwo dotąd stoi bezradnie wobec tylu szerokich zagadnień życiowych. Liberalizm, któremu hołduje, szeroko nieraz rozwiązał kwestie prawne, stworzył dla każdej jednostki możliwość głosowania, nauki, równość prawa, ale nie mógł stworzyć jednakowych warunków życia. Rodzimy się, jak dawniej, przeważnie rzuceni w pewne sfery społeczne, skazani na pewne określono formy istnienia, niejednakowe, ogromnie różniące się od siebie. Wyrazem tego jest ideologia socjalizmu. Państwo nie potrafiło dotąd sprawy tej rozwiązać, jesteśmy nawet w fazie rozwoju społecznego, gdzie przeciwieństwa dosięgły niebywałej siły i gdzie zadowolenie ludzkie jest rzeczą coraz rzadszą.