Charakter jako cel wychowania cz. 1
Kształcenie charakteru stało się w dobie obecne jednym z najpopularniejszych postulatów wychowania. Czy to krytykując obecne metody wychowawcze, czy też stawiając dezyderaty na przyszłość, każdy uważa niemal za swój obowiązek bodaj wspomnieć o kształceniu charakteru. Co paro miesięcy literatura wzbogaca się nowym dziełem, dotyczącym kwestii omawianej, w pismach pedagogicznych nie schodzi ona z porządku dziennego, a w uniwersytecie staje się już przedmiotem głównym specjalnych kursów. Taki ruch ożywiony musi mieć swoje przyczyny głębsze. Jakież to są przyczyny? W wielu razach jedną z takich przyczyn trwającego przez pewien czas ruchu jest nowość zagadnienia, moda umysłowa i nadzieje, z niem związane. Podobne zjawiska widzimy np. w medycynie, w naukach społecznych i nieraz w innych dziedzinach pracy człowieka.
Czy nowość może odgrywać rzeczoną rolę w naszej kwestii? Bez zaprzeczenia tak, ale nie wyczerpuje ona całości przyczyn, które są o wiele głębsze. Zagadnienie kształcenia charakteru nie jest zagadnieniem nowym, ma ono swoją długą historię, sięgającą jeszcze czasów rozkwitu myśli greckiej, stanowi jedno z ważnych roztrząsali takich umysłów, jak np. Kant, Locke lub Herbart.