Cel wychowania cz. 19
Każde pokolenie ludzi dorosłych przekazuje pokoleniu dzieci, tj. ludzi jutra, wszystkie te cywilizacyjne nabytki, jakie otrzymało po swoich poprzednikach z dodatkiem tych, jakich się samo dorobiło i dorabia. W ciągu dzieciństwa i młodości dzieci dzięki opiece rodziców i wychowanków doprowadzane bywają do stopnia cywilizacyjnego doby obecnej, co zwalnia ich od zaczynania całej roboty od początku i umożliwia im osiągnięcie stopnia wyższego niż ten, na jakim stali ich właśni wychowawcy. Taką jest rola wychowania w życie społecznym. Cel wychowania będzie więc dopiero wtedy osiągnięty, gdy dziecko nie tylko przyswoi sobie dotychczasowe nabytki postępu, lecz stanie się zdolnym do czynienia nowych zdobyczy, gdy samo dla ogółu stanie się jednym z czynników dalszego rozwoju. Stąd wynika zasada: Należy tak kształcić dzieci, by one nie tylko nadal samodzielnie kształcić i doskonalić się mogły, lecz do ogólnego udoskonalenia jak najdzielniej się przyczyniały.
Naczelnym celem wychowania w myśl tego, co wyżej powiedziano, uznać można wytwarzanie coraz wyższego typu człowieka, doskonalenie ludzkiego gatunku.